Geïnspireerd door ons project ‘De vele gezichten van eenzaamheid’ zijn fotografen van fotoclub Alkmaar aan het werk gegaan. Hun fotoserie van drieëntwintig foto’s, die in het najaar van 2021 in De Sociëteit geëxposeerd werd, leidde onherroepelijk tot gesprekken tussen de bezoekers, deelnemers en medewerkers.
Al kijkend naar de exposite doen mensen, direct of indirect, ook uitspraken over hun eigen gevoelens van eenzaamheid. Soms blijft het bij een korte uitwisseling, soms komt er een gesprek op gang. Datzelfde effect merken we bij de ronde tafel die prominent in De Sociëteit staat, het tafelblad vol plaatjes en uitspraken over eenzaamheid. Samen kijken naar diverse vormen van eenzaamheid stimuleert -zoals we hoopten- ook tot vertellen en luisteren naar elkaar.
Foto-expositie over eenzaamheid in De Sociëteit
De fotoclub Alkmaar schrijft bij hun expositie: ‘Hoe eerder eenzaamheid wordt (h)erkend, hoe meer je kunt doen voor jezelf of een ander. Herkennen doen we met onze zintuigen. Kijken is er daar één van. Met fotografie leggen we dat kijken vast, framen het en laten het zien met de vrijheid van interpretatie. De drieëntwintig foto’s die FCA (fotoclub Alkmaar) dit najaar exposeert in de Sociëteit aan het Luttik Oudorp geven een gevarieerd beeld van onze omgeving. Klein in een grote wereld; Stil leven; Alleen met de elementen; In gedachten verzonken; Ruimte zoeken; Troost zoeken; Gemis; Digitaal ontmoeten; Beeldscherm gezichten…Zie, kijk en geniet.’
‘Je gaat nadenken over eenzaamheid: wat is het, waar zie ik het?’
Achter de schermen
Wat waren de ervaringen van de fotografen zelf? Bij het zoeken naar onderwerpen, kijkt elke fotograaf vanuit eigen perceptie naar eenzaamheid. Voor de ene fotograaf is alleen fietsen in een prachtig weids landschap ‘heerlijke eenzaamheid’, voor de ander is het ‘het contrast tussen de beweging van het water rond de stenen en de verstilling van de bloemen’. Op de rugleuning van een bank aan de West-Friese Omringdijk staat de tekst: Om na te denken heb je overzicht en weidsheid nodig. Deze tekst, geschreven door Joost Zwagerman, vond de fotograaf ‘toepasselijk’.
Bij een verloren ‘knuffellap of todje’ stelt deze fotograaf zich onmiddellijk het kind voor dat thuiskomt zónder en alleen moet slapen. Bij een foto van een ‘architecturale lichte ruimte met een enkel persoon’ schrijft de fotograaf: ‘Je bent niet alleen, de camera staan altijd aan’.
Deze foto-expositie gaf ‘de vele gezichten van eenzaamheid’ prachtig weer.
